Nagłówek mówi wszystko, treść wpisu jest w zasadzie zbędna.

Dokładnie szesnaście lat temu – 27 sierpnia 2005 roku – zainicjowałem coś, co postanowiłem prowadzić pod nazwą AxunArts. W pierwszych miesiącach nastawiony byłem głównie na działalność forum muzycznego. Blog był tylko dodatkiem, który jednak systematycznie stawał się ważniejszą częścią projektu, by ostatecznie całkowicie wyprzeć grupę dyskusyjną, która „umarła (internetową) śmiercią naturalną”.

Można pisać i mówić wiele, ale ograniczę się tylko do jednego: było to dobre szesnaście lat.

Było.

Aktualnie nie widzę sensu, aby trwało to dalej.

Kwietniowie zawieszenie, kiedy umożliwiłem sobie nabranie do wszystkiego dystansu i metaforyczne złapanie oddechu, nie zmieniło wiele w postrzeganiu całej sytuacji. Może zabrzmi to źle, ale funkcjonowanie tego miejsca stało się dla mnie obojętne – ani mnie ziębi, ani grzeje, a jak sami pewnie wiecie, jeśli nie znajdujemy w czymś przyjemności, nie powinniśmy tego robić na siłę. Jest to więc odpowiedni czas, aby finalnie zamknąć ten rozdział.

Co dalej?

Końcem tego roku lub na początku przyszłego do sprzedaży trafi moja trzecia książka. Tym razem pochyliłem się nad problemem edukacji polonistycznej osób dorosłych w zaocznych szkołach średnich. Zagadnienie skierowanie do wąskiej grupy odbiorców, więc nie spodziewam się pierwszego miejsca w Empiku.

Za kilka dni zaczynam swój kolejny rok szkolny w roli nauczyciela, trzeci w obecnej szkole. Zamierzam więc robić coś, w czym realizuję się w miarę stwarzanych mi możliwości. Pomimo – a nawet wbrew! – szerzącemu się czarnkizmu, nie chcę rezygnować. Uważam, że jako belfer mam coś jeszcze do zrobienia. Poza tym praca z młodzieżą, mimo sporego wyczerpania psychicznego, ciągle daje mi dużą satysfakcję.

Inna aktywność? Nie znikam z mediów społecznościowych. Wpisując frazę axunarts, znajdziesz mnie tu i tam. Poza tym jestem otwarty i czekam na propozycje.

Dziękuję każdemu, z kim miałem okazję poznać się przez te ostatnie naście lat dzięki zdaniu „Cześć, jestem Mateusz z AxunArts”. Życzę Wam dobrego i miłego życia. Do zobaczenia/przeczytania/usłyszenia gdzieś i kiedyś. Może.

Słuchajcie dobrej muzyki i czerpcie z tego radość!

Mateusz „Axun” Kołodziej