Co słychać w wydawnictwie For Tune? Jest dobrze, wręcz koncertowo.

Ulf Johansson Werre Trio „Two Hearts”
(2020; For Tune)
O takich płytach zwykłem mawiać, że są przyjemne i mało wymagające, ale w tym pozytywnym znaczeniu. „Two Hearts” to wyraz szwedzko-polskiej muzycznej przyjaźni, która nawiązuje nie tylko do składu tria (Ulf Johansson Werre, Zbigniew Wrombel i Wojciech Lubczyński), ale także poszczególnych kompozycji zawartych na albumie. Zaprezentowane utwory opierają się na tradycyjnych, ludowych motywach muzycznych charakterystycznych dla obu krajów. Dziesięć ścieżek zarejestrowanych na jednym z koncertów w 2019 roku nie jest jednak typowym połączeniem folku i jazzu, jakie kojarzymy chociażby z płyt „Carpathia” grupy AfroFree lub „Czôczkò” Dominika Strycharskiego. Materiał na tym krążku to prosty swing, radosny jazz bez większych improwizowanych fragmentów, w których instrumentaliści odlatywaliby gdzieś w dal. To raczej staromodne podejście: kameralne, ale jednocześnie bijące big-bandową energią granie ku uciesze odbiorcy. Bo kto powiedział, że każda płyta musi być wysmakowana i na wskroś awangardowa?

Leszek Kułakowski Project „Komeda Variations”
(2020; For Tune)
Czy Leszek Kułakowski, nagrywając ten materiał (dodam: na żywo w 2019 roku), miał na myśli podsumowanie swojej długoletniej działalności muzycznej poświęconej twórczości Komedy? Bez względu na to, jaka odpowiedź padłaby na to pytanie, jedno jest pewne: „Komeda Variations” to płyta, jaką chciałby mieć w dorobku sam Trzciński. Wielkie aranżacje – to przychodzi mi na myśl po wysłuchaniu (wielokrotnym) tych kompozycji. I nie chodzi wcale o to, że koncert, który finalnie wydany został na płycie CD, zagrano przy akompaniamencie orkiestry Sinfonia Baltica. Wielkości upatrywałbym raczej nie w rozmachu ilościowym, ale jakościowym. Smyczki przywołują filmowy charakter melodii, trąbki poszerzają brzmienie i uwznioślają je, a fortepian nie tyle harmonizuje całość, co stanowi spoiwo łączące kolejne faktury. Pomimo wypełnienia pięciolinii do ostatniego miejsca (kompozycja „Roman Two” z przepiękną współpracą wielu muzyków powinna być prezentowana jako podręcznikowy przykład tego, jak grać jazz w orkiestrowym anturażu), lider projektu znalazł przestrzeń dla partii solowych oraz momentów („Repetition”), w których pojedyncze instrumenty górują nad pozostałymi (zwykle w uprzywilejowanej pozycji są trąbki i grający na nich Piotr Wojtasik, Tomasz Dąbrowski i Christoph Titz).

Janczarski & Siddik 4tet „Contemplation”
(2020; For Tune)
Jednorazowy projekt Rasula Siddika (trąbka), Borysa Janczarskiego (saksofon), Michała Jarosa (kontrabas) i Kazimierza Jonkisza (perkusja), który na początku tego roku zagrał koncert w warszawskim klubie 12on14. Zapis tego występu prezentuje kompozycje praktycznie wyłącznie autorstwa jazzowych klasyków (od Charlesa Mingusa po Woody’ego Shawa) z jednym numerem napisanym przez amerykańskiego trębacza („Dedication”). Jeśli wziąć pod uwagę fakt, że Siddik to żywa ikona jazzowej awangardy, nie dziwi, że płyta utrzymana jest właśnie w takim klimacie. Zastanawiające, ale jednocześnie pozytywnie zaskakujące jest natomiast to, że „Contemplation” nie brzmi jak płyta współczesna, ale wyciągnięta z zapodzianego archiwum. To oczywiście pozytyw, ponieważ trudno jest odtworzyć aurę prawdziwej awangardy, nawet jeśli kilka dekad później uchodzi się za jedną z jej najjaśniejszych postaci. Polacy dobrze zgrywają się z liderem zespołu, dokładając energię (młodsza część) i spore doświadczenie (Jonkisz, który jak na weterana przystało, zyskuje solidnością, którą przedkłada nad błyskotliwe frazy). (MAK; zdjęcie w nagłówku: fragment okładki płyty Janczarski & Siddik 4tet „Contemplation”)

*** *** *** *** ***

Bądź na bieżąco z publikacjami na blogu AxunArts. Zapisz się już dzisiaj do newslettera. Polub blog na Facebooku oraz obserwuj autora na Instagramie i Twitterze.