Piętnaście kwestii rozwija dzisiaj pianistka Joanna Duda.

Joanna Duda – kompozytorka, pianistka, producentka, autorka muzyki do spektakli teatralnych. Tworzy w technice analogowej i współczesnej, grając na instrumentach akustycznych i elektronicznych. Zwolenniczka wszechstronnej formy oraz syntezy sztuki i nauki. Fonograficznie debiutowała w 2013 roku albumem „The Best Of”. W ubiegłym roku ukazała się jej najnowsza płyta „Keen”. Na co dzień kojarzona z zespołem Wojtek Mazolewski Quintet, liderka imiennego tria oraz (współ)twórczyni projektów Nightwarrior i CrewKruLove.

*** *** *** *** ***

1. Jestem pianistką i kompozytorką, ponieważ z grubsza rzecz ujmując tak wyszło. Moi rodzice są muzykami, posłali mnie do szkoły muzycznej. Od zawsze miałam styczność ze środowiskiem muzycznym. Muzyka klasyczna nie wystarczyła mi jako środek artystycznej ekspresji, chciałam czegoś więcej jako dziecko przesiąknięte disco i funkiem, a potem Prokofievem i Schöenbergiem.

2. W procesie twórczym najbardziej inspiruje mnie natura, jej tajemniczość, proces, przez który przechodzą żywe organizmy, niebo, na które codziennie spoglądam. Ważna jest też dla mnie kondycja – utrzymywanie dobrej formy poprzez aktywność fizyczną. Bez tego nie mogę pracować, odpoczywać, dobrze się poczuć.

3. … a najbardziej przeszkadza hałas zza okna lub ściany, czynności, których nie lubię wykonywać i które odrywają mnie od tego, co robię najlepiej (sprawy organizacyjne, mailing, management), brak czasu i wrażenie, że wiecznie coś jest jeszcze do zrobienia. To ostatnie na szczęście ostatnio nieaktualne.

4. Płyta, jaka w ostatnim czasie zrobiła na mnie największe wrażenie to „Talkie Walkie” zespołu Air. Posłuchałam jej po latach i nie mogłam uwierzyć, jak bardzo naiwność tej muzyki trafia w sedno i jak bardzo mnie ujmuje, mimo ocierania się momentami o potworny kicz i muzykę rodem z hotelowego lobby. I jakie to są fajne piosenki.

5. Książka, jaka w ostatnim czasie zrobiła na mnie największe wrażenie to „Czy jest życie po śmierci” Anthony’ego Peake’a. To nie jest jedyna książka, nie mam numeru jeden w tej kwestii, a czytam zwykle kilka rzeczy naraz. Tutaj jestem w połowie, ale koncepcja świata, którą autor popiera badaniami naukowymi, rzuca na rzeczywistość – na to, czym w istocie jest rzeczywistość i co mamy w głowach – bardzo ciekawe światło. Gorąco polecam tę lekturę.

https://www.instagram.com/p/B-kHdHmIAds/

6. Film, jaki w ostatnim czasie zrobił na mnie największe wrażenie to… ostatnio nie oglądałam filmów. Fajnie oglądało mi się „Wiedźmina” (serial na Netflixie), choć ciężko mówić o tym, że zrobił on na mnie wrażenie.

7. Starsi i doświadczeni twórcy i ich wizja sztuki to dla mnie ciekawe źródło inspiracji. Zwłaszcza muzyka klasyczna i jej koncepcje po drugiej wojnie światowej stanowią dla mnie ogromną kopalnię. W kuchni u mnie zawsze leci Dwójka.

8. Pierwszą płytą, jaką kupiłam za własne pieniądze, była „The Boy with the X-ray Eyes” zespołu Babylon Zoo. Miało to miejsce jakoś w 1996 roku, czyli jeszcze czas podstawówki. Kupiłam ją w tajemnicy, dlatego że wydawało mi się, że mama mi jej nie kupi. Poza tym chyba trochę się wstydziłam, że słucham takiego szmelcu. Bardziej chodziło mi o fajną okładkę i żeby zrobić coś na przekór.

9. Artysta, którego podziwiam najbardziej to… nie zwykłam mieć jednego „naj”. Odbieram sztukę szeroko i wynajduję sobie elementy w poszczególnych dziełach czy twórcach. No dobra, wyjątkowo lubię twórczość Agnieszki Brzeżańskiej, ale to bardzo osobista relacja ze sztuką, gdyż z Agą znam się od niepamiętnych czasów, jak jeszcze malowała konie i pokazywała mi u siebie w pokoju szkielety koników morskich. A może w kontekście sztuki bez sensu szukać obiektywizmu? Chyba najbardziej cenię sobie bliski kontakt ze sztuką, a jednocześnie twórcą, wtedy czuję, że mogę wniknąć w te dzieła na tysiąc procent i tyczy się to każdej dziedziny. Artysta w pewnym sensie jest dopełnieniem swojego dzieła.

10. Utwór muzyczny idealny na początek piątkowego wieczoru to „You and I” z nowej płyty Caribou. Oczywiście wyobrażam sobie, że wokół są plaża i palmy, jakiś beach bar, piękni i opaleni ludzie, a czarni barmani robią pyszną caipirinhe.

11. Utwór muzyczny idealny na początek leniwej niedzieli to „She Loved Me” zespołu Flamingosis.

12. Najbardziej w moim zawodzie irytuje mnie czekanie. Jest to czekanie w busie, aż dojedziemy; czekanie na soundcheck; czekanie rano na spóźnialskich, aby wsiedli do busa. Czekanie na powrót do domu.

13. Jeśli mogłabym wybrać epokę do życia, mój wybór padłby na przełom XIX i XX wieku, ale pod warunkiem, że nie odbyłaby się żadna wojna. Dwudziestolecie międzywojenne też było fajne, ale trwało za krótko. Pytanie, czy miałabym być znowu sobą czy kimś innym, bo jeśli miałabym się cofnąć w czasie, to wolałabym urodzić się jako mężczyzna.

14. „Żadna praca nie hańbi”, ale wolałabym nie pracować jako tanatopraktor.

15. Gdybym nie była tym, kim jestem, zapewne zostałabym kimś innym. Na podstawie liczby ludzi na świecie można sobie wybrać miliardy przykładów innego losu niż mój. A gdybym mogła być kimś innym? Nie chciałabym. Może podjęłabym kilka innych decyzji po drodze, może byłabym w innym miejscu, ale sądzę, że byłabym związana z muzyką w taki czy inny sposób.

Kwadrans z… to cykl krótkich wywiadów w formie kwestionariusza osobowego zawierającego piętnaście pytań. Zapoznanie się z odpowiedziami nie powinno zająć czytelnikowi dłużej niż rzeczony kwadrans. W rolę przepytywanych wcielają się osoby związane mniej lub bardziej bezpośrednio z szeroko pojętą sztuką – muzycy, fotografowie, artyści plastycy, ale też dziennikarze, blogerzy i promotorzy.

*** *** *** *** ***

Bądź na bieżąco z publikacjami na blogu AxunArts. Zapisz się już dzisiaj do newslettera. Polub blog na Facebooku oraz obserwuj autora na Instagramie i Twitterze.