Nie Jasonem tylko Wojtkiem.

Kidd (właściwie Wojtek Cichoń) – raper i slamer, który wydał trzynaście płyt pod szyldem niezależnego labelu Skwer.org, współtworzył takie projekty muzyczne jak ddekombinacja, Międzymiastowa, Osete i Rap Addix. Pisze, nagrywa, bełkocze ze sceny od 2000 roku. Współautor nagranej wspólnie z Faczyńskim płyty „Pansofia”, która dla wielu słuchaczy jest jednym z najlepszym rapowych albumów w historii polskiego podziemia.

*** *** *** *** ***

1. Jestem slamerem, ponieważ… nie czuję się już slamerem, bo nie występuję regularnie na slamach od kilku lat. Natomiast pierwszy raz na slam sprowadziła mnie chęć wyjścia poza ramy rapowe. Zainspirowany pierwszą płytą Saula Williamsa zacząłem pisać coś, co wymyka się sztywnym hip-hopowym normom i po jakimś czasie okazało się, że najbliżej temu do poezji spoken word, która znajduje swój dom na slamach poetyckich.

2. W procesie twórczym najbardziej inspiruje mnie to, że mogę zrobić coś z niczego i mieć absolutną kontrolę nad tym, jak korzystam z wolności. Zaczynam, wychodząc od pojedynczych emocji, myśli, frustracji, a kończę z gotową zwrotką, wierszem, kawałkiem, płytą.

3. … a najbardziej przeszkadza brak czasu i środków na skupienie się tylko na twórczości i bardziej świadomym rozwoju tego, w jaką stronę dalej z tym iść.

4. Płyta, jaka w ostatnim czasie zrobiła na mnie największe wrażenie to „Anhedonia” zespołu Illusion (o tym dlaczego, mówię więcej w tym podcaście) plus kilka płyt z zeszłego roku, o których pisałem w tym podsumowaniu.

5. Książka, jaka w ostatnim czasie zrobiła na mnie największe wrażenie to „Society of Spectacle” Guya Deborda za próbę wytyczania nietypowych (trudno powiedzieć, że nowych) ścieżek myślenia o tym, jak bardzo skazane na porażkę jest nasze współczesne społeczeństwo. Druga to „Armageddon in Retrospect” Kurta Vonneguta za to, że każde opowiadanie zawarte w tym zbiorze przemyca nadzieję zbudowaną na historiach, których scenariusz determinuje śmierć i wojna.

6. Film, jaki w ostatnim czasie zrobił na mnie największe wrażenie to „J’ai perdu mon corps” za niejednoznaczność i przypomnienie mi, jak ważne w naszym życiu są dzieciństwo, pasja, odwaga i miłość.

7. Młodzi twórcy i ich wizja sztuki to dla mnie kiedyś coś, do czego nie chciałem zupełnie się zbliżać. Dziś patrzę na to z zaciekawieniem i próbuję zrozumieć – wyciągnąć pokrzepienie albo wychwycić groteskowe trendy, a następnie zrozumieć, czym są motywowane.

8. Pierwszą płytą, jaką kupiłem za własne pieniądze, był (poza kilkoma kasetami kupionymi wcześniej) debiut Wzgórza Ya-Pa 3. Dlaczego? Zajawka na rap i żywy kontrabas w każdym podkładzie.

9. Artysta, którego podziwiam najbardziej to Saul Williams. Muzyk, poeta, aktor, performer, scenarzysta. Za odwagę, formę i zaangażowanie.

10. Utwór muzyczny idealny na początek piątkowego wieczoru to… zazwyczaj spędzam piątki z rodziną w domu, więc pewnie „Centre Of The Storm” Roniego Size’a z gościnnym udziałem Zacka De La Rocha.

11. Utwór muzyczny idealny na początek leniwej niedzieli to „Dove” zespołu Cymande.

12. Najbardziej w moim zawodzie irytuje i niepokoi mnie nadchodzący kryzys.

13. Jeśli mógłbym wybrać epokę do życia, mój wybór padłby na lata 70. i 80. XX wieku w Nowym Jorku. Chciałbym uczestniczyć w tym, jak rap i hardcore zaczynały powstawać w Stanach Zjednoczonych.

14. „Żadna praca nie hańbi”, ale wolałbym nie pracować jako raper.

15. Gdybym nie był tym, kim jestem, zapewne zostałbym samobójcą.

Kwadrans z… to cykl krótkich wywiadów w formie kwestionariusza osobowego zawierającego piętnaście pytań. Zapoznanie się z odpowiedziami nie powinno zająć czytelnikowi dłużej niż rzeczony kwadrans. W rolę przepytywanych wcielają się osoby związane mniej lub bardziej bezpośrednio z szeroko pojętą sztuką – muzycy, fotografowie, artyści plastycy, ale też dziennikarze, blogerzy i promotorzy.

*** *** *** *** ***

Bądź na bieżąco z publikacjami na blogu AxunArts. Zapisz się już dzisiaj do newslettera. Polub blog na Facebooku oraz obserwuj autora na Instagramie i Twitterze.