Kolejna środa i kolejne trzy płyty, z którymi – być może – przyjdzie się Wam zmierzyć. Na ten moment sięgnąłem po nie ja, aby ewentualnie odradzić lub zachęcić do sięgnięcie.

Mika Urbaniak & Victor Davies „Art Pop”
(2019; Agora)
Odnoszę wrażenie, że Mika Urbaniak od początku swojej kariery nie może znaleźć pomysłu na siebie (był rap z Liroyem, był nowoczesny pop-soul, wreszcie bardziej ambitniejszy pop), takiej własnej niszy, którą mogłaby wypełnić i tym samym cieszyć – i siebie, i odbiorców – własnym talentem. Bo to, że wokalistka takowy posiada, jest kwestią oczywistą. Problem w tym, że decyzja o stabilizacji przeciąga się, a skakanie z kwiatka na inny muzyczny kwiatek nie przynosi pozytywnego skutki. „Art Pop” doskonale pokazuje, jak bardzo artystka się zagubiła. Płyta nagrana wspólnie z Victorem Davisem, zawierająca covery piosenek światowych i polskich gwiazd (m.in. Rihanny, Kings Of Leon, Guns N’ Roses, Maryli Rodowicz, Czesława Niemena), tak naprawdę nie powinna zostać nagrana. Nowe aranżacje są odmienne od pierwowzorów, a przy tego typu projektach takie podejście powinno być priorytetem (i za ten zamysł należy się niewątpliwie duży plus), jednak album całościowo jest materiałem bardzo nudnym. Większość muzycznych rozwiązań albo nie jest odkrywcza, albo powiela patenty z innych piosenek z tego krążka. Wtórność aż bije po uszach, a śpiewająca Mika Urbaniak brzmi tak, jakby robiła to na siłę.

Cesrv & Symbiotic Sounds „Don’t Even Kno / Bomboclat EP”
(2019; Sequel One Records)
Epka (bardziej singiel, ale mniejsza o nazewnictwo), na której krzyżują się talenty dwóch producentów muzyki elektronicznej i klubowej – reprezentującego Brazylię Cesrva oraz przedstawiciela polskiej sceny tworzącego pod pseudonimem Symbiotic Sounds. Na całość składają się dwa premierowe nagrania oraz ich remiksy, które wykonali sami producenci (panowie, warto dodać, „przerobili” siebie nawzajem). „Don’t Even Kno” w oryginale nagrane przez Brazylijczyka to utwór oparty na wyraźnym rytmie juke i mocno akcentujący automat perkusyjny. W wyrazie trochę ciemny, mroczny, ale w remiksie Symbiotic Sounds zyskujący dodatkowe punkty za transowość i odwołania do kultury techno. „Bomboclat” to footworkowa petarda w przeróbce Cesrva wzmocniona dodatkową zabawą dźwiękiem wydobytym z syntezatorów. Ogień!

Noya Rao „Owls”
(2019; Gondwana Records)
Druga płyta (tym razem epka) zespołu z Leeds, dla której inspiracją była podróż do Japonii. Cztery zaprezentowane utwory utrzymane są w tanecznej stylistyce, co niekoniecznie wiąże się z dużym tempem każdego z nich. Otwierający wszystko numer „Talk” hipnotyzuję popowo-klubowym vibem, wciągając słuchaczy do wspólnej zabawy. Ledwo trzyminutowa piosenka „Away” brzmi jakby żywcem wyjęta z debiutanckiego krążka sprzed dwóch lat, będąc mieszanką lekkiej elektroniki, wpływów hip-hopu i zahaczającego o psychodelię soulu. Delikatny kobiecy wokal nadaje zmysłowości i ciekawie łączy się z warstwą muzyczną. „Eyes” wypada na tym tle najsłabiej, ale nie jest też zupełnie bezwartościowym elementem. Na pochwałę zasługuje tłusta ścieżka perkusyjna. Tytułowy utwór, który zamyka epkę, jako jedyny w tym zestawie posiada słyszalne wpływy Azji w kwestii brzmienia, ale także liryki (przytłaczająca metropolia, pragnienie ucieczki z niej, ukrywanie się za dnia i niczym sowy nabieranie chęci do życia w czasie nocnym). (MAK; zdjęcie Noya Rao w nagłówku: gondwanarecords.com)

*** *** *** *** ***

Bądź na bieżąco z publikacjami na blogu AxunArts. Zapisz się już dzisiaj do newslettera. Polub blog na Facebooku oraz obserwuj autora na Instagramie i Twitterze.