Pierwszy numer jeden brytyjskiego notowania z okresu grudniowych świąt.

Brytyjczycy przywiązują dość dużą wagę do oficjalnego rankingu najlepszych piosenek prezentowanego pod nazwą Official Singles Chart. Zestawienie czterdziestu numerów przedstawiane jest raz w tygodniu na łamach państwowej rozgłośni radiowej BBC Radio 1. Ważnym wydarzeniem tej swego rodzaju zabawy (zabawy, jak zabawy, ale przecież pamiętać trzeba, że ranking tworzony jest na podstawie sprzedaży i emisji poszczególnych utworów, więc za wszystkim stoją też pewne pieniądze) w całorocznym cyklu jest okres Bożego Narodzenia i to, jaka piosenka zostanie numerem jeden w tzw. Christmas Time.

Większość osób uważa zapewne, że świąteczne notowanie oficjalnego brytyjskiego zestawienia kończy zawsze któryś z bożonarodzeniowych hitów, którymi nasze stacje radiowe katują nas od iks lat (i najpewniej nie zamierzają nigdy przestać). „Last Christmas”, „All I Want For Christmas Is You” (wykonawczyni, Mariah Carey, na zdjęciu powyżej), „Santa Claus Is Coming To Town” lub „Rockin’ Around The Christmas Tree” – tytuły te zapewne jako pierwsze przyszły do głowy większości osobom czytającym teraz ten tekst. I całkiem słusznie, ponieważ w świadomości nas, Polaków, właśnie te utwory przez ostatnie dwie-trzy dekady mocno zakorzeniły się w umysłach i niemal automatycznie łączymy je z określeniem „komercyjny świąteczny przebój”. Anglia to jednak dziwny kraj (w końcu jeżdżą tam lewą stroną, hello!), dlatego żaden z wymienionych numerów nigdy nie był „jedynką” na święta. Los ten podzieliła także piosenka „Driving Home For Christmas”, którą jako jedyną uznaję za dobrą w świątecznej kategorii.

Brytyjczycy w kwestii grudniowych notowań i świątecznych numerów jeden podejmowali naprawdę dziwne wybory. Przykłady? Proszę bardzo. Dziewięć lat temu na szczycie listy przebojów znalazła się piosenka… „Hallelujah” w wykonaniu Alexandry Burke. Po prostu komuś pomyliły się święta. Boże Narodzenie, Wielkanoc – rodzinna kolacja, rodzinne śniadanie – przecież to jedno i to samo. Rok później z „jedynki” cieszyli się panowie z Rage Against The Machine. Wszystko dzięki jakże świątecznemu utworowi (puszczam do was oko) „Killing In The Name”, który wydany został siedemnaście lat przed tym wydarzeniem.

Myślicie, że tylko ostatnie lata to czas tego typu wybryków? Od razu wyprowadzam was z błędu i za przykład przywołuję utwór „Bohemian Rhapsody” zespołu Queen, który brytyjskim numerem jeden w święta był dwa razy – najpierw w roku ukazania się oryginału (1975), a później na początku lat dziewięćdziesiątych (1991). Nieco wcześniej, bo w latach sześćdziesiątych, na szczyt bożonarodzeniowego notowania wspinały się m.in. „Lily The Pink” tria The Scaffold i „Moon River” w wykonaniu Danny’ego Williamsa. Tamta dekada naznaczona została dominacją grupy The Beatles, która aż cztery razy cieszyła się z triumfu w tej wyjątkowej odsłonie brytyjskiej listy przebojów, w tym aż trzy razy z rzędu (1963-65, 1967). To do dzisiaj niepobity rekord. Podobnym sukcesem mogą pochwalić się panie ze Spice Girls, które w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych trzy razy zapisały na swoim koncie „christmasowy” numer jeden (1996-1998). Dodam tylko, że zarówno w przypadku Wielkiej Czwórki, jak i girlsbandu, żadna z piosenek nie była typowym utworem na Boże Narodzenie. Ostatnim w stu procentach świątecznym kawałkiem, który wspiął się na szczyt UK Singles Chart, była kompozycja „Do They Know It’s Christmas?”. Charytatywny singiel nagrany został w ramach projektu Band Aid 20, w którym udział wzięli m.in. Bono, Dido, Chris Martin, Estelle, Joss Stone i Robbie Williams. W tym roku także podtrzymano świąteczną tradycję nieświątecznych hitów i najlepsza okazała się piosenka „Perfect” z repertuaru Eda Sheerana.

Całkiem podobnie sytuacja prezentuje się po drugiej stronie oceanu. W Stanach Zjednoczonych numerem jeden notowania Billboardu typowo świąteczna piosenka ostatni raz została w 1998 roku. Wszystko za sprawą duetu Celine Dion i R. Kelly, który wykonał utwór „I’m Your Angel”. Tytuł pochodzi z bożonarodzeniowego albumu „These Are Special Times”.

Nie jest oczywiście tak, że szczyt angielskiego notowania zdobywany jest w przededniu Bożego Narodzenia tylko przez utwory tematycznie niezwiązane z obchodami tego święta. Zaprzeczają temu np. „Mistletoe And Wine” Cliffa Richarda (1988), „Merry Christmas Everyone” Shakin’ Stevensa (1985), „Mary’s Boy Child – Oh My Lord” Boney M. (1978), „Merry Xmas Everybody” zespołu Slade (1973) i „Christmas Alphabet” Dickiego Valentine’a (1955). Do dnia dzisiejszego, dzięki konsekwencji polskich radiowców, został z nami w zasadzie tylko numer urodzonego w walijskim Cardiff Stevensa.

Pierwszym w historii świątecznym numerem jeden w Wielkiej Brytanii był utwór „Here In My Heart”. Piosenka z 1952 roku zupełnie nie nawiązywała do stylistyki „christmas”, jednak jej dziewięciotygodniowy pobyt na szczycie notowania przypadł także na okres drugiej połowy grudnia. Numer wykonywał pochodzący z Filadelfii wokalista i aktor Al Martino (na zdjęciu powyżej). Mogący pochwalić się włoskimi korzeniami artysta największe triumfy sceniczne święcił od lat pięćdziesiątych do połowy siedemdziesiątych, zaliczając nawet występ w kultowym filmie „Ojciec chrzestny” opartym na książce noszącej ten sam tytuł. Martino wcielił się w rolę wokalisty Johnny’ego Fontane’a – postaci, która była ponoć inspirowana osobą samego Franka Sinatry.

Al Martino zmarł jesienią 2009 roku przeżywszy osiemdziesiąt dwa lata. Przyczyną zgonu był atak serca. Amerykanin do samego końca był aktywnym twórcą, ostatnią płytę nagrywając trzy lata przed śmiercią. W dzisiejszej odsłonie cyklu Gold Song przypominam przywołany już dzisiaj utwór „Here In My Heart”. (MAK)