Czy wiecie jak w języku islandzkim śpiewa się „Sto lat”?

Okładka płyty „Post” (foto: wikipedia.org)

W ponad dziesięcioletniej przygodzie z pisaniem o muzyce, w cyklu Gold Song, który na łamach blogu przecież nie ukazuje się też od wczoraj, jeszcze nigdy nie gościła piosenka autorstwa Björk. Niby żadne przestępstwo, ale sami przyznacie, że to dość dziwna sytuacja, tym bardziej, że nigdy nie ukrywałem sympatii do twórczości tej islandzkiej wokalistki. Dzisiejszy dzień, 21 listopada, wydaje się optymalny do tego, aby nadrobić tę zaległość. Björk świętuje dzisiaj pięćdziesiątą pierwszą rocznicę urodzin.

Pomimo kariery bogatej w nagrody przemysłu fonograficznego (m.in. 5x BRIT Awards, 4x MTV Video Music Awards, 2x NME Awards), miliony sprzedanych płyt, certyfikaty złota i platyny oraz tysiące oddanych fanów, wydaj się, że Björk najlepsze lata ma już za sobą. Dekada pomiędzy 1993 a 2003 to okres, kiedy Islandka święciła największe triumfy. Od kilku lat (jeśli ktoś przelicza czas na płyty – od trzech albumów studyjnych) popularność Björk systematycznie spada, czego najlepszym przykładem jest liczba sprzedanych płyt (o poziom muzyczny, przynajmniej ostatniego materiału, trudno się przecież czepiać). Z drugiej strony, o Björk się zawsze mówiło, zawsze słuchało się jej piosenek, ale nie miało to aż tak wielkiego przełożenia na obecność na listach przebojów – szczególnie za oceanem. Pierwsze miejsce utwory autorki płyty „Biophilia” osiągały tylko na liście US Dance (trzykrotnie w latach 90.), sukcesu tego nie powtarzając nigdy w głównym notowaniu Billboardu (tutaj piosenki Islandki pojawiły się tylko cztery razy i to na bardzo odległych miejscach). O wiele lepiej Björk radziła sobie w Wielkiej Brytanii, gdzie single z jej płyt gościły zawsze pomiędzy 1993 a 2007 rokiem. Najwyżej, bo na czwarte miejsce, udało się wprowadzić kawałek „It’s Oh So Quiet”. Co ciekawe, piosenka ta nie jest autorską propozycją wokalistki. Oryginalną wersję utworu na początku lat 50. ubiegłego wieku zaprezentowała amerykańska piosenkarka jazzowa Betty Hutton.

Pierwszym własnym utworem Björk, który zagościł w pierwszej dziesiątce UK Singles Chart, jest kompozycja „Army Of My”. Piosenka była pierwszym singlem zwiastującym drugi solowy krążek wokalistki zatytułowany „Post”. Album, nad brzmieniem którego czuwali między innymi Graham Massey, Tricky i Howie B, to według mnie najlepsza pozycja w bogatej dyskografii artystki. Pochodząca z Islandii przedstawicielka sceny alternatywnej umieściła na nim jedenaście utworów. „Army Of My” otwierał ten niezwykle mocny zestaw, w którym nawet dzisiaj trudno wybrać jeden wybijający się numer. Tytuły „Possibly Maybe”, „Hyperballad”, „Isobel” czy „Headphones” obronią się przecież w każdych okolicznościach.

Kompozycja „Army Of My” wyróżniała się na tle reszty płyty „Post” mrocznym klimatem. Piosenka kierowana była do młodszego brata wokalistki, miała być dla niego bodźcem do „wzięcia się w garść”. Cel prowokacji był jasny – nadepnięcie na męską dumę, co z kolei doprowadzić miało do życia na poważnie – z dala od kłopotów i ze stałą pracą. Wizualnie przekaz piosenki ujęty został w mocno futurystyczne ramy. Czy zadziałało i brat Björk wyszedł na ludzi? Szczerze – nie mam pojęcia.

Mroczny klimat utworu okazał się również swego rodzaju przynętą. Złapało się na nią kilka zespołów – szczególnie tworzących w klimacie mocnego, rockowego grania z pogranicza metalcore’u, nu metalu i heavy metalu – które zdecydowały się nagrać własne wersje „Army Of Me”. W dzisiejszej odsłonie cyklu Gold Song przypominam ją w oryginalnym kształcie z 1995 roku. (MAK)

*** *** *** ***

Bądź na bieżąco z publikacjami na blogu AxunArts. Zapisz się już dzisiaj do newslettera.