Czy debiut wschodzącej gwiazdy z Anglii jest wart naszej uwagi? Czy pewne jubileuszowe wydawnictwo to ciekawy materiał? Jak prezentuje się połowa słynnego duetu w solowej odsłonie? Jesteście ciekawi odpowiedzi na te pytania?

V/A „Side One Ten”
(2016; S1 Warsaw)
Jubileusze są po to, aby je celebrować. Tym bardziej dziesięciolecie działalności. Można zrobić to na różną skalę. Razem z labelem SoFarUnknown.Records wybraliśmy opcję „internetowo i za darmo”, ale warszawski sklep płytowy Side One zrobił to już z większym rozmachem, wydając w tym roku potrójny album winylowy. „Side One Ten” to w sumie dwanaście utworów, za które odpowiadają najważniejsi niezależni twórcy polskiej sceny elektronicznej ostatniej dekady, m.in: Ptaki, Kixnare, Kuba Sojka i Galus. Zróżnicowana, aczkolwiek bardzo przyjemna składanka, na której pojawiają się numery mocno oniryczne i melancholijne (Galus „Thehmin”), przestrzenne brzmieniowo (Matat Professionals „Juice & Boogie”), ale także typowe łupanki (Michał Urbaniak Group „Alu (SLG Re-Swing)”), klubowe sztosy (K Magic „Take Off (Mad Mix)”) i transujące sekwencje (Kixnare feat. Grzegorz Sipiora „Wind Dance”). Tytuł udowadniający, że rodzima scena elektroniczna rozwija się w niebywale szybkim tempie i pozostaje w stałym kontakcie ze światową czołówką.

Jack Garratt „Phase”
(2016; Island Records)
Od końca ubiegłego roku Jack Garratt namaszczany był przez różne światowe muzyczne media na objawienie 2016 roku, debiutanta, który będzie miał okazję przewrócić globalną scenę do góry nogami, narobić szumu i zdobyć przy okazji wszystkie ważniejsze nagrody, jakie przewiduje się dla tak zwanych rookies. Założony plan realizowany był punkt po punkcie. Single – w tym „Breathe Life” i ostatni „Worry” – dawały prawo sądzić, że „Phase” okaże się materiałem na najwyższym poziomie. Później Garratt otrzymał, zresztą zgodnie z przewidywaniami, wyróżnienia BBC Sound Of 2016 i Critics’ Choice Award. Szło zatem gładko. W lutym do sprzedaży trafiła płyta i tutaj zaczęły się problemy. „Phase” zwyczajnie nie spełnia oczekiwań. Angielski muzyk nagrał album bardzo zachowawczy, wręcz bazujący na schematach i powiedzeniu, że najlepiej słucha się piosenek, które są nam już znane. Garrett zatem proponuje siebie w sosie The Weeknd, z przyprawą Justin Timberlake i z nadzieniem Sam Smith. Beznadziejna kombinacja oparta na próbie zaszczepienia na własnej płycie innych wzorców. Mdłe muzycznie, kaleczone elektroniką i śpiewane jakby bez przekonania.

Meeting By Chance „Inside Out”
(2016; PlugAudio)
Z Igorem Pudło, jako Skalpel, tworzył muzyczną magię. W solowym projekcie – Meeting By Chance – również czaruje. Marcin Cichy zaprezentował niedawno zestaw bardzo łagodnych, pulsujących i niezwykle ciekawie brzmiących utworów zebranych pod wspólnym tytułem „Inside Out”. Płyta – i chociaż może być ciężko w to uwierzyć – jest pełnoprawnym solowym debiutem producenta. Longplay to mieszanka różnych stylistyk muzyki elektronicznej. Znajdziemy na nim melodie nawiązujące do brzmienia trip-hopu („She Is My Evening” – mój faworyt z całości), downtempo, alternatywnego instrumentalnego hip-hopu („Dream On”), chillwave’u („KOI”), a także nu-jazzu („Birdman”), który przywołuje z kolei działalność w ramach duet Skalpel. Całość niezwykle interesującymi wokalizami dopieszczają dwie Azjatki – Noah i Cuushe – oraz nasza rodaczka o imieniu Magda. Emanująca spokojem i działająca na zmysły płyta. Kojące czterdzieści minut muzyki, która z równie dobrym skutkiem potrafi rozpalić wyobraźnię. Jest sexy! (MAK)