Wielki D-O-double-G powraca z nowym materiałem. Kiedy Snoop zapowiedział, że tym longplay’em powróci do korzeni, a w Internecie pojawiła się rysowana okładka do niego, fani byli wniebowzięci – z jakiegoś powodu, rysowane okładki zawsze pojawiały się na najlepszych albumach Snoop’a („Doggystyle”, „The Last Meal”). Jednak potem okładka zmieniła się na bardziej zbliżoną do poprzednich dwóch płyt Calvin’a.

Na szczęście do sieci trafiło też kilka numerów z tej produkcji, i można było spodziewać się dobrej formy gangstera z Crips. A teraz album trafił już do oficjalnej sprzedaży i… czy to rzeczywiście powrót w wielkim stylu?

Pierwsze pięć numerów na płycie wskazują na to bez wątpienia. Snoop leci jak zawsze płynnie i rzuca ciekawymi rymami, emanuje gangsterską charyzmą, której pozazdrościć może mu np. 50 Cent.

Wspierają go m.in. stary, dobry Nate Dogg (jak zwykle ciekawy refren, jak za dawnych lat), B-Real, który napisał chwytliwego hook’a do singlowego „Vato”, a także George Clinton w intrze i R. Kelly w drugim singlu „That’s that”. Mimo, że nie przepadam za tym ostatnim gościem, to trzeba przyznać, że spisał się tutaj znakomicie.

Dalej jest tylko lepiej, kolejne dobre bity, kolejni goście, a wśród nich także starzy znajomi, np.: Daz i Kurupt, ale jest też kilka niespodzianek – choćby Damian Marley.

Ogólnie rzecz biorąc „TBCT” nie jest totalnym powrotem do korzeni, ale fakt, że z każdej swojej płyty Snoop wziął tutaj odrobinę czegoś i zmiksował to razem i wychodzi to na plus. W kawałkach jest trochę bragga, trochę retrospekcji i ‚obowiązkowe’ u Snoopy’ego: nawijanie o dziwkach. Bo też o czym innym miałby nagrywać Big Dogg, skoro jego życie nie zmieniło się zbytnio przez ostatnie kilka lat…

Jeśli chodzi o gangsta rap to propozycja Snoop’a wypadła lepiej niż zapowiadany na wielki hit „Doctor’s Advocate” Game’a. I dobrze, Snoop pokazał, że to on jest w grze od kilkunastu lat. To słychać.