AXUNARTS 2005-2021 // Mateusz Kołodziej

Kolejny odcinek Krótkiej piłki nosi dość długi i dziwny tytuł. Wszystko oczywiście za moment wyjaśnię, jednak zanim to zrobię…

… muszę połechtać swoje ego i publikuję Wam e-maila, jakiego otrzymałem kilka dni temu od, jak się sama określiła, „Stałej czytelniczki” mojej strony. Takich wiadomości od ludzi, którzy chcieli nawiązać jakiś kontakt, pochwalić, zganić, czy zwyzywać było do tej pory kilkadziesiąt. Sam jestem tym zaskoczony, bo zacząłem zauważać, że ludzie zaczynają w mojej osobie widzę, jakiegoś znawcę tematu – a tak przecież nie jest (przynajmniej ja się tak nie czuję). Schlebia mi to, jednak sodówka nie odbija. Poniżej list, który publikuję ze względu na fakt, iż jest to najdłuższa jednorazowa wiadomość, jaką otrzymałem w związku z prowadzeniem AxunArts.pl. Zachowałem oryginalną pisownię.

cześć!
od prawie roku czytam regularnie twój blog axunarts. cieszy mnie to, że są jeszcze w polsce tacy ludzie jak ty, którzy piszą o muzyce i nie boją się swoich poglądów. nawet jak lubisz piaska, to piszesz o tym, pokazujesz plusy jego płyt, ale nie ograniczając się jedynie do nich. tak samo było z płytą chylińskiej (to właśnie ta recenzja była dla mnie bodźcem do napisania do ciebie). nie zgadzam się z każdym tekstem jaki tu publikujesz. opinia o modern rocking i tekst o eminemie zupełnie mi nie podeszły, nie zgadzam się z nimi. szanuję jednak twoje zdanie. masz do niego prawo, poza tym każdą swoją opinię podpierasz argumentami, które przy głębszym zastanowieniu mają czasami głębszy sens. myślę że dla osób, które są zupełnymi laikami w dziedzinie muzyki, mogą być bardzo przekonujące, a i wśród bardziej zorientowanych pewne zastanowienie wywołasz.

fajnie, że masz pasje, realizujesz się w tym, co lubisz. nie zgrywasz się przy tym na wielkiego guru, nie chcesz być drugim hirkiem wronom, kubą wojewódzkim, markiem sierockim i markiem niedźwiedzkim. widać, że lubisz tych ludzi, często słuchasz pewnie polecanych przez nich płyt. skądinąd wiem, że byłeś fanem czarnego piątku i muzyka puszczana przez hirka jakoś ukształtowała twoje spojrzenie, miało to pewnie wpływ na to co teraz robisz.
czasem denerwuje mnie tylko twój styl jakim posługujesz się w felietonach. nie wiem jak to ując, ale jesteś jakiś inny. to tak jakby recenzje pisała jedna osoba, a felietony druga. twoja nadmierna szczerość może się czasem odwrócić przeciwko tobie, myślę że warto czasem odpuścić i dać się wykrzyczeć innym, by nasz szept był później głośniejszy od nich. nie bierz tego za krytykę, kilka twoich fuck-ów jest naprawdę dobrych i miło mi się je czyta (te o brzmieniu doskonałym i gwiazdach tańczących na lodzie są najlepsze!), jednak nie jest to mój ulubiony dział na axunarts.

mam nadzieję, że swoim mailem nie wywołam zbyt dużego zamieszania. jeszcze raz gratuluję, bowiem robisz bardzo dobrą robotę. trzymaj się swojej pasji i życzę ci tego abyś w życiu robił to co lubisz najbardziej,

stała czytelniczka

I na końcu oczywiście „czytelniczka” podała namiary na siebie oraz paczuszkę rar, ze zdjęciami topless. A teraz już do rzeczy.

Nie mam TVN Style. Nie oglądam programu „Lekcja stylu”, prowadzonego przez żonę byłego prezydenta, panią Jolantę Kwaśniewską. Jednak jeden z ostatnich odcinków musiałem po prostu sprawdzić. Powód był prosty – gościem był Nergal. Bez zbytniego przeciągania – jeśli nie widzieliście poniżej macie wideo.

Jaki uniwersytet kończyła Jolka, skoro używa formy „wierni fanowie”? Nie czepiam się, nie …

Już wiem, co chcę dostać od Świętego Mikołaja. Liczę, że 6 grudnia znajdę gdzieś w pokoju paczuszkę z zapakowaną książką o … Myslovitz. Tak, to nie żart. Do sklepów bowiem trafiła biografia grupy, zatytułowana „Życie to surfing”. Jak czytamy na Onecie, autorem 288-stronicowego wydawnictwa jest Leszek Gnoiński, który szczegółowo opisuje losy grupy od chwili jej romantycznych początków, po spektakularny sukces okupiony konfliktem wewnątrz zespołu. Książka, która zawiera ponad 350 unikatowych fotografii, ukazuje się nakładem Wydawnictwa 3kafki.

Na sam koniec teledysk do utworu „Życie to surfing”, który jest tytułem książki o formacji Artura Rojka.