Historia wielu prób.

Wczoraj, 26 kwietnia, minęły dokładnie pięćdziesiąt cztery lata od kiedy na szczycie angielskiej listy przebojów zameldował się utwór „You Don’t Have To Say You Love Me” wykonywany przez Dusty Springfield. Jest to jedyny kawałek w dorobku tej brytyjskiej wokalistki, jakiemu udało się uplasować na pierwszym miejscu notowania najpopularniejszych singli na Wyspach.

Ciekawostki związane z tym utworem są dwie. Jedna dotyczy oryginalności piosenki. Otóż ta w wykonaniu angielskiej wokalistki nie jest pierwszą wersją. Rok wcześniej włoskojęzyczną kompozycję „Io che non vivo (senza te)” na festiwalu w San Remo zaprezentował Pino Donaggio. Kawałek zdobył uznanie słuchaczy na Półwyspie Apenińskim i w marcu 1965 roku uplasował się na pierwszym miejscu tamtejszej listy przebojów. Sukces ten związany był również z faktem, że piosenka promowała film „Vaghe stelle dell’Orsa” (na rynkach anglojęzycznych znany pod tytułem „Sandra”), w którym główną rolę grała ówczesna gwiazda włoskiego kina Claudia Cardinale. Brytyjska wokalistka była wśród publiczności w San Remo i ponoć uroniła kilka łez słuchając śpiewającego Donaggio. Nie rozumiała tekstu, dlatego zapragnęła, aby ktoś przetłumaczył go dla niej. Ona miała za zadanie jedynie wejść do studia i zarejestrować anglojęzyczną wersję. Druga ciekawostka dotyczy właśnie tego.

Niektóre historie o tym, jak popularni wykonawcy nagrywali swoje wielkie przeboje, w niektórych przypadkach owiane są wręcz legendą. Liczba spędzonych godzin w studio (czasami liczona nawet w setkach), kłótnie, wielkie balangi, tak zwane pierwsze podejścia – jeśli jeszcze ktoś nie napisał o tym książki, temat leży i czeka. W przypadku podjęcia się, ewentualny autor powinien poświęcić również kilka zdań stworzeniu „You Don’t Have To Say You Love”.

Na początku marca 1966 roku spełniło się wielkie marzenie Springfield. Wokalistka weszła w posiadanie ścieżki dźwiękowej „Io che non vivo (senza te)”. W studio nagraniowym, w którym pracowała aktualnie nad kolejnym materiałem, dostępni byli też muzycy: gitarzysta Big Jim Sullivan i perkusista Bobby Graham. Potrzebny był tylko tekst. Ten zapewnili jej przyjaciółka Vicki Wickham (producentka popularnego programu telewizyjnego „Ready Steady Go!”) i menadżer zespołu Yardbirds, Simon Napier-Bell. Żadne z tej dwójki nie znało języka włoskiego. Wersy, jakie napisali, powstały tak, aby pasowały do muzyki – jej rytmiki, akcentów, tempa. Próby zespolenia ze sobą posiadającej włoskie korzenie melodii z typową angielską budową wersyfikacyjną doskonale widać na przykładzie tytułowej frazy, która z początkowej „I Don’t Love You” zmieniała się najpierw w „You Don’t Love Me”, by następnie stać się „You Don’t Must Love Love” i finalnie pozostać „You Don’t Must Say You Love Me”. Ale to nie wszystko.

Kiedy Springfield otrzymała już zestaw muzyka plus tekst, pozostało tylko nagranie utworu. Piosenkarka po pierwszych próbach nie była jednak zadowolona z panującej w studio akustyki. Wymyśliła więc, że zarejestruje ścieżkę z wokalem na… klatce schodowej budynku, w którym mieściło się studio. Pomimo protestów towarzyszącej jej ekipy, zrobiła to. Wersja, jaka znalazła się na czwartym solowym albumie Brytyjki, nagrana została dopiero za czterdziestym siódmym razem.

Jak pokazuje historia, warto było się nieco wysilić. Utwór w formie singla wydany został w ojczyźnie artystki 25 marca 1966 roku i, jak wspomniałem już wcześniej, stał się w tamtym czasie dużym przebojem i do dzisiaj pozostaje jednym z największych hitów w dorobku Springfield. (MAK)

*** *** *** *** ***

Bądź na bieżąco z publikacjami na blogu AxunArts. Zapisz się już dzisiaj do newslettera. Polub blog na Facebooku oraz obserwuj autora na Instagramie i Twitterze.