Niektórzy w Millie Jackson widzą panią z toalety, inni matkę kobiecego rapu w USA. Ja przypominam jej pierwszy poważny przebój, który dobrze radził sobie na amerykańskich listach przebojów na początku lat siedemdziesiątych.

W ubiegłym tygodniu, przypominając w cyklu Gold Song piosenkę „You Know How To Love Me”, wspomniałem w jednym zdaniu postać wokalisty zespołu Joy Division, Iana Curtisa. Anglik, gdyby żył, obchodziłby dzisiaj sześćdziesiątą trzecią rocznicę urodzin. Jednak nie post-punkowej gwieździe poświęcony będzie ten wpis, ale piosence wokalistki, która kończy dzisiaj trzecią ćwiartkę wieku i która końcem lat osiemdziesiątych pozwoliła sobie na wydanie płyty z okładką, której zazdrościłoby jej wielu prawdziwych punkrockowców.

Mildred Virginia Jackson nie pochodzi z tej rodziny Jacksonów i nie sprzedała tylu egzemplarzy płyt, żeby mówić o niej jako gwieździe największego formatu. Wykonywane przez nią utwory miały jednak coś, co sprawiło, że ta czarnoskóra wokalistka wpłynęła na późniejsze pokolenia odbiorców i artystów.

Millie Jackson, bo pod takim nazwiskiem występowała na scenie ta urodzona 15 lipca 1944 roku w Thomson w stanie Georgia piosenkarka, nigdy nie cieszyła się z pierwszego miejsca na liście przebojów. Jej najwyżej notowanym albumem był materiał zatytułowany „Caught Up”, który w 1974 roku zajął 21. pozycję na Billboard Hot 100 i 4. miejsce w zestawieniu poświęconym płytom r&b, przy okazji pokrywając się w Stanach Zjednoczonych złotem. Pierwszym krążkiem, którego obecność została odnotowana również na brytyjskiej liście, był koncertowy album „Live & Uncensored” z 1979 roku. I właśnie ten drugi tytuł jest doskonałym przykładem na to, co młodsi wykonawcy zawdzięczają Millie Jackson.

Koncertowe występy Jackson (rzadziej, ale także nagrania studyjne, o czym przekonać można się słuchając utworu „(If Loving You Is Wrong) I Don’t Want To Be Right”) przeplatane były naprzemiennie partiami wokalnymi i mówionymi – często zabawnymi (taki niby quasi stand-up; sprawdźcie to nagrania pomiędzy minutami 14:40 a 16:25), ale przede wszystkim puentującymi rzeczywistość i przesiąkniętymi pewnością siebie i seksualną wulgarnością, które pokazywała kobiecą siłę i jej pozytywny wpływ na zdominowany przez mężczyzn świat. Gdyby nie Missy Elliott i Eve z Ruff Ryders, nastoletnie Kodie Shane, Quay Dash i Cardi B miałyby pewnie nad łóżkami plakat pani Jackson. Ktoś tam zdecydował się nawet nazwać piosenkarkę „matką hip-hopu”. Być może trochę nad wyraz, ale faktycznych wpływów na rapową scenę – szczególnie jeśli chodzi o kobiece przedstawicielki tej muzyki – trudno nie dostrzec.

Przebojem, który w karierze Millie Jackson – a przynajmniej na początkowym etapie – pomógł najbardziej, był numer „It Hurts So Good”. Piosenka napisana przez Phillipa Mitchella (ciekawostka: artysta końcem czerwca skończył także siedemdziesiąt pięć lat) w pierwszej kolejności zaoferowana została zespołowi Katie Love and the Four Shades of Black, ale ich balladowa wersja w 1971 roku nie przebiła się do tzw. szerszego grona odbiorców. Nieco cieplejsze brzmienie, jakie pojawiło się dwa lata później w utworze wykonywamy przez Jackson, zwróciło na siebie większą uwagę, zapewniając obecność na dwóch listach Billboardu: głównej (24. miejsce) i poświęconej singlom r&b (3. miejsce). Kawałek promował drugi studyjny krążek wokalistki (który trafił nawet do drugiej dwudziestki najlepiej sprzedających się soulowych płyt w USA) i zasilił ścieżkę dźwiękową filmu „Cleopatra Jones” – jednego z dzieł gatunku blaxploitation z pierwszej połowy lat siedemdziesiątych, którego premiera przypadła na 13 lipca 1973 roku. (MAK; zdjęcie w nagłówku: Polyester-queen; Millie Jackson w trakcie koncertu w Howard Theatre w Waszyngtonie, 3.08.2012 r.; Wikimedia Commons, CC BY-SA 3.0)

*** *** *** *** ***

Bądź na bieżąco z publikacjami na blogu AxunArts. Zapisz się już dzisiaj do newslettera. Polub blog na Facebooku oraz obserwuj autora na Instagramie i Twitterze.

https://www.instagram.com/p/BzdbBKBJYLG/