W dzisiejszej Krótkiej piłce zapraszamy do sprawdzenia recenzji dwóch płyt: Wojtek Mazolewski Quintet „Wojtek w Czechosłowacji” oraz Fisz/Emade „Zwierzę bez nogi”.

Wojtek Mazolewski Quintet „Wojtek w Czechosłowacji”
Napisać, że „Wojtek w Czechosłowacji” to płyta lepsza od „Smells Like Tape Spirit” nie wypada. Album wydany w pierwszej części tego roku, tak świetny pod względem brzmienia i kompozycji, zawiesił konkurencji (i jak widać też muzykom, którzy go stworzyli) poprzeczkę bardzo wysoko. Nie można jednak ocenić nowej płyty gorzej od poprzedniej, bo to również byłoby niesprawiedliwe. Najlepiej więc jeśli napiszę, że „Wojtek w Czechosłowacji” jest materiałem równie dobrym, co krążek poprzedni. Równie dobrym, ale na pewno innym.
Nowa płyta grupy Wojtka Mazolewskiego jest szybsza, żywsza, naładowana pozytywną energią i nastrajająca do zabawy. I to od pierwszego utworu – tytułowa kompozycja autorstwa Joanny Dudy buja niemiłosiernie, podrywa z czterech liter i zaprasza do swawoli. Myślę, że ta wesoła stylistyka jest w dużej mierze zasługą Maceo Wyro i Envee’iego, którzy pomagali w studyjnych pracach nad częścią kawałków. Zaznaczyć warto, że kwintet wypuścił tę płytę w zasadzie dzięki namowom fanów. Na materiał składają się bowiem utwory prezentowane przez zespół na koncertach. Znajdziemy więc tutaj dwa tytuły znane z wcześniejszego krążka – „Nowcomer” i „Planeta Guzików”, które zagrane zostały jednak na nowo, w aranżacji reggae. Zapomnieć nie można także o „Chase the Devil”, który podczas występów na żywo stanowi może nie główny, ale na pewno jeden z istotniejszych punktów programu. Całość zamyka „Nionio” – kompozycja singlowa, do której nakręcono także teledysk (obejrzyj).

Fisz/Emade „Zwierzę bez nogi”
Przyzwyczailiśmy się do czystego dźwięku, doskonałej jakości nagrań, które rozbrzmiewają w najlepszych głośnikach. Zapomnieliśmy już, jak słuchało się muzyki z kaset, których taśma ścierała się po setnym odtworzeniu. Co tam kaseta magnetofonowa! Ile procent z nas zbiera jeszcze winyle? Ilu z nas woli trzeszczącą i szumiącą czarną płytę od srebrnego krążka? Niewielu, i nawet lepsza sprzedaż wosku w ostatnich latach nie zmienia tych proporcji. Dlatego też część z nas nie odbierze albumu Fisza i Emade pozytywnie. Przeszkadzać nie będzie nam jednak wbrew pozorom stylizowany na lata 80. i wczesne 90. brud w warstwie muzycznej. Prawdziwym problemem jest tutaj proporcja poziomu głośności wokalu (za cichy) do podkładu (za głośny). Według założeń samych Waglewskich, tak właśnie miało być. Inspiracja i nawiązania do Beastie Boys, Run DMC czy A Tribe Called Quest mówią same za siebie. Zapomniano tylko, że my chcąc posłuchać fundamentów dla tej muzyki, sięgamy po archiwalne nagrania. Tam ten brud i wszystkie niedoskonałości dźwiękowe cieszą nas niczym drewniana kolejka znaleziona naście lat temu pod świątecznym drzewkiem.
To mogła być najlepsza polska płyta 2011 roku. Lepsza od Nosowskiej i dwóch krążków Wojtka Mazolewskiego razem wziętych. Są tutaj dobre teksty (w tym roku tylko Łona gra w tej samej lidze, co Hrabia Miód), jest świetna muzyka autorstwa Emade, która sprawia, że cofamy się o te dwie dekady wstecz. Ta płyta mogła być najlepsza, ale nie jest. Kuleje, niczym tytułowe zwierzę bez nogi, ponieważ całość została przestylizowana, a to nie jest już nic pozytywnego.

Mateusz „Axun” Kołodziej