W styczniu premierę miały: książka Kamili Sobczak „Diabły, demony, czarty i biesy” oraz płyta z muzyką do filmu „Diabeł”. O obu tytułach szerzej przeczytacie w moim tekście na łamach Śląskiej Opinii.

„Gdzie diabeł nie może, tam babę pośle”, „ciekawość to pierwszy stopień do piekła”, „jak się człowiek spieszy, to się diabeł cieszy”, „licho nie śpi”, „tam, gdzie diabeł mówi dobranoc”, „co nagle, to po diable”. Wachlarz powiedzeń i przysłów z personifikacją zła jest niezwykle szeroki i – czy tego chcemy, czy nie – stanowi ważną figurę w historii kultury europejskiej. Jej pojawienie się było nie lada przełomem w myśleniu i postrzeganiu (wszech)świata, potrzebnym właściwie do uzupełnienia pewnej mitycznej narracji, która później przerodziła się w coś, co zwykliśmy nazywać religią chrześcijańską (diabeł stał się w niej usprawiedliwieniem za grzechy, bytem, który wygodnie było obarczyć odpowiedzialnością za ludzką niedoskonałość). Leszek Kołakowski nazwał go „skromnym podrzutkiem innej kultury” [1] i miał w tym sporo racji, bo źródłowy dla naszego kręgu antyk śródziemnomorski nie prezentował pierwotnie takiej postaci. Według jednej z teorii postać diabła, zła wcielonego, przejęta została z orientalnych, środkowoazjatyckich wierzeń. W pierwszej kolejności w tak zwanych pogańskich wizjach, następnie już w dominujących religiach zbudowanych chociażby na mitach islamskim i chrześcijańskich, rozrósł się do poziomu wręcz niewyobrażalnego, przyjmując wiele form, wcieleń i imion. O tej ostatniej kwestii, z perspektywy demonologii ludowej, pisze w swojej nowej książce Kamila Sobczak.

Dalszy ciąg tekstu dostępny na portalu Śląska Opinia.