Kolejna odsłona cyklu Krótka piłka i opinie na temat trzech nowych płyt.

A. Billi Free & Tensei „I Luma”
(2019; Tokyo Dawn Records)
Debiutancki materiał A. Billi Free powstały we współpracy z chicagowskim producentem tworzącym pod pseudonimem Tensei. „I Luma” to mieszanka delikatnego r&b przepełnionego wrażliwością neo soulu i wspomaganego – dla kontrastu – przez funkowy groove. Album jest mocno nastawiony na wspomnianą stylistykę, ale na pewno nie można nazwać go pod względem brzmienia jednolitym. Numery, takie jak „Bold Heart” czy „Rushing In”, wzbogaca energiczna perkusja oraz ciepła melodia syntezatorów. We „Ftontier” producent proponuje dodatkowo elektroniczną melodię z dobrą pracą perkusji i instrumentów dętych. Uwagę zwraca również utwór „Flourish”, w którym Free śpiewa wyłącznie przy akompaniamencie grającego klarnecisty, pokazując tym samym swoje duże umiejętności zarówno w kwestii wokalu, jak i rytmiki.

Avi x Louis Villain „Spis Dzieł Sycylijskich”
(2019; wydanie własne)
Jedna z głośniejszych premier pierwszego półrocza na krajowej scenie hip-hopowej. Sporo osób się zachwyca, ja doceniam, ale pozostaję też do całej sprawy trochę zdystansowany. Avi ma przede wszystkim jeden atut: teksty. Jak sam nawija w jednym utworze „tu co wers jest rozkminka”. Faktycznie: liczba nawiązań (szczególnie do sztuki), metafor, porównań i rozwinięć pewnych figur stylistycznych jest spora. Co jednak najważniejsze, raper używa ich z głową, nie wypowiadając słów bezmyślnie lub dobierając je tylko w celu odnalezienia pary rymów. Przy tym wszystkim zachowany zostaje balans i utwory z równie dużym prawdopodobieństwem przypaść powinny do gustu fanom ulicznego rapu (za przemawiają między innymi poruszane tematy oraz brzmienie autorstwa Louisa Villaina, które buja nawet bez większych udziwnień w kwestii produkcji). Z czym mam więc problem? Tragiczny poziom większości refrenów (na przykład w utworach „Gotti”, „Molto bene”), równie słaby Villain-raper oraz, co może wydać się zaskoczeniem, flow głównego bohatera. Avi nie jest idealny technicznie i to mankament. Argument, że można to przemilczeć, ponieważ przy takiej liryce wybaczamy wiele, nie przekonuje mnie (podobnie jak ponad dekadę temu „Następny Level” Reno, gdzie człowiek znał każdy tekst, ale dostrzegał uchybienia gospodarza w kwestii melorecytacji). Niemniej, w rzeczywistości, w której rap „to jebane disco-polo”, taka płyta jest niemalże rarytasem, a niektóre duże nazwiska faktycznie powinny „wrócić do podziemia i trochę się podszkolić”. Chociażby u Aviego.

Skolias & Baster „Rebetiko Poloniko”
(2019; For Tune)
Grecka muzyka tradycyjna, czyli propozycja dla tych, którzy tamtejszej kultury i kraju nie kojarzą tylko z turystycznych wojaży, kolorowych folderów biur turystycznych lub newsów o gospodarczym bankructwie, ale przede wszystkim z przepełnionej sztuką codzienności i radości życia, jaką wręcz emanują rodowici mieszkańcy tamtych terenów. „Rebetiko Poloniko” to materiał, którego źródeł szukać trzeba w muzyce ulicy – pieśniach bruku, historiach zakrapianych winem i przekazywanych w tradycji ustnej. Taki trochę grecki Grzesiuk łamany przez Wielanka: do płaczu, przemyśleń i tańca. Wszystko zależy od tematyki pieśni, ale również sposobu śpiewania Jorgosa Skoliasa i gry na akordeonie Jarosława Bestera. Interesujący tytuł, ale obawiam się, że tylko dla węższej grupy odbiorców, która mocno ceni sobie artyzm. (MAK / zdjęcie w nagłówku: A. Billi Free, fot. José Montoya, facebook.com/abillifree)

*** *** *** *** ***

Bądź na bieżąco z publikacjami na blogu AxunArts. Zapisz się już dzisiaj do newslettera. Polub blog na Facebooku oraz obserwuj autora na Instagramie i Twitterze.