AXUNARTS 2005-2021 // Mateusz Kołodziej

A jak miewają się twoi sąsiedzi?

Sierpień 1992 roku był ciekawym miesiącem dla muzyki. Patrząc na listę płyt, jakie trafiły wówczas do sprzedaży, trudno odmówić tej tezie racji. By nie być gołosłownym: Tom Waits wypuścił materiał zatytułowany „Bone Machine”, który w następnym roku nagrodzony został statuetką Grammy, Sinead O’Connor oddała w ręce fanów krążek „Am I Not Your Girl?” (szósta pozycja w angielskim zestawieniu), a gitarzysta grupy Queen, Brian May, zaprezentował album „Back To The Light” (był to jego pierwszy solowy krążek w karierze). Na półkach w sklepach muzycznych pojawiła się też składanka „Gold: Greatest Hits”, która dzisiaj uznawana jest za najlepszą kompilację z największymi przebojami szwedzkiej grupy ABBA. Fonograficzne debiuty zaliczyli wtedy m.in. Nine Inch Nails („Broken EP”) i The Prodigy („Experience”). Pierwszy studyjny album na swoim koncie zapisali także muzycy amerykańskiej formacji Ugly Kid Joe. Płyta „America’s Least Wanted” ukazała się 8 sierpnia 1992 roku. Jak dość łatwo obliczyć, jutro minie równe ćwierć wieku od jej premiery.

Kalifornijski band dowodzony przez wokalistę Whitfielda Crane’a swoim pierwszym długogrającym materiałem zyskał przychylność słuchaczy (głownie na trzech kontynentach), co miało rzecz jasna wpływ na sporą sprzedaż nośników. W samych tylko Stanach Zjednoczonych krążek „America’s Least Wanted” pokrył się podwójną platyną, podobny wynik osiągając w Australii. Materiał rockmanów z Zachodniego Wybrzeża spodobał się również Europejczykom, najlepszy odbiór otrzymując w Wielkiej Brytanii. Co prawda na Wyspach nie przełożyło się to na żaden certyfikat, ale jedenaste miejsce na liście UK Albums Chart było rezultatem godnym pochwały. Podobnie zresztą jak wyniki osiągane przez singiel promujący płytę – „Naighbor” (w USA i Anglii piosenka zagościła w pierwszej trzydziestce).

Utwór i zrealizowany do niego teledysk były kolejną odsłoną popkulturowego wątku ukazującego przepaść pomiędzy klasami amerykańskiego społeczeństwa. UKJ zestawili ze sobą przedstawicieli tzw. malowniczego i spokojnego przedmieścia, które mniej więcej od lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku ukazywane jest jako hermetyczna i nieco przerysowana przestrzeń dla idealnych obywateli („Sittin’ in your front yard, drinkin’ lemonade / Suburban life, a pretty wife”), z „intruzami”, czyli rodziną niższej klasy, która zachowaniem, zasobnością portfela i zwyczajami znacznie odbiega od tego, co ukazują popularne popkulturowe magazyny („Yeah, you don’t know what it’s like to live in misery / Welcome to home sweet hell, dissatisfaction guaranteed”). Jej pojawienie się wprowadza chaos i niepokój do spokojnego, opartego na konwenansach życia mieszkańców przedmieścia.

UKJ byli długowłosymi buntownikami, grali hałaśliwą gitarową muzykę opartą na wpływach heavy metalu i punk rocka, tym samym idealnie wpisując się w schemat elementu niechcianego na terenie amerykańskich suburbiów. Pili piwo prosto z puszki, nie posługiwali się literacką angielszczyzną, a zamiast sztywnego garden party woleli ostrą całonocną imprezę. Nic więc dziwnego, że Crane i jego koledzy z zespołu stali się wówczas – obok Nirvany i Guns N’ Roses – idolami dorastających nastolatków, którzy dostrzegali zakłamanie i fałsz tamtejszej rzeczywistości. Utwór „Naighbor”, który ukazuje wewnętrzny konflikt amerykańskich klas przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, na krótko stał się nawet swego rodzaju hymnem wielu łobuzów.

„Neighbor” nie był pierwszym singlem w dorobku grupy z Isla Vista. Przed ukazaniem się debiutanckiego longplaya UKJ wydali mini album „As Ugly As The Wanna Be”, który promowany był przez dwa utwory: „Everything About You” (dziewiąte miejsce w głównym notowaniu Billboardu, trzecie w Wielkiej Brytanii) i „Madman”. Obie piosenki (ale „Madman” w remiksie) trafiły na płytę z 1992 roku, której początkowa promocja spoczęła na prezentowanym dzisiaj numerze. (MAK)