Debiutancki solowy singiel Normana Cooka wciąż urzeka.

Kończący dzisiaj pięćdziesiąt cztery lata Norman Cook (od połowy lat dziewięćdziesiątych tworzący jako Fatboy Slim) pod koniec XX wieku był niekwestionowanym numerem jeden w zestawieniu najpopularniejszych producentów i didżejów muzyki klubowej. Anglik miano to zawdzięczał w dużej mierze swojej drugiej płycie zatytułowanej „You’ve Come A Long Way, Baby” (1998; Skint). Materiał promowany był przez pięć oficjalnych singli, z których cztery trafiły do pierwszej dziesiątki najpopularniejszych utworów na Wyspach Brytyjskich. Były wśród nich takie tytuły, jak chociażby „The Rockafeller Skank” i „Right Here, Right Now”, których pierwsze takty tak mocno zapisały się w świadomości słuchaczy, że nawet dzisiaj, po prawie dwudziestu latach od premiery, trudno pomylić je z innymi numerami.

Jednak zanim urodzony w 1963 roku artysta mógł poszczycić się multiplatynowym albumem, dwa lata wcześniej zaskoczył wszystkich brzmieniem swojego debiutanckiego krążka „Better Living Through Chemistry” (1996; Skint). Nowe sceniczne alter ego dawało Cookowi dwie możliwości: po pierwsze, zwracało uwagę na jednoznaczne odcięcie się od muzycznej przeszłości (nie takiej złej, ponieważ pamiętać trzeba, że muzyk z projektem Beats International wskoczył na szczyt angielskiej listy przebojów), po drugie – umożliwiało sięgnięcie po brzmieniowe rozwiązania, które do tej pory z różnych powodów były unikane.

W lutym 1996 roku Fatboy Slim zadebiutował singlem „Everybody Needs A 303”, który tytułem w prostej linii nawiązywał do popularnego modelu syntezatora Roland TB-303 – podstawowego narzędzia producentów tworzących pod koniec lat osiemdziesiątych, którzy właśnie przy pomocy urządzenia japońskiej firmy Roland Corporation dali początek stylistyce acid house, co z kolei było sporym bodźcem do rozwoju muzyki elektronicznej. Jej przedstawicielem był oczywiście Norman Cook.

Utwór oparty na samplu pochodzącym z piosenki Edwina Starra „Everybody Needs Love” nie stał się wielkim przebojem (191. miejsce w Anglii), ale jego autorowi pozwolił przekonać do siebie miłośników muzyki klubowej, którzy z dużą aprobatą przyjęli specyficzny warsztat pracy producenta (mocne akordy, niezwykle starannie dobrane sample, balansowanie na granicy sukcesu artystycznego i komercyjnego) i poddali się niezwykłej energii płynącej z tej twórczości.

Minęły ponad dwie dekady i zmieniło się niewiele. Producenci do tworzenia muzyki wciąż potrzebują syntezatorów (także tak zwanej „trzysta trójki”). Muzyki z kolei potrzebujemy my, słuchacze. Można nawet rzec, że everybody needs Fatboy Slim, ale ten najzwyczajniej w świecie nie kwapi się do nagrywania i wydawania nowych płyt. Ostatni studyjny materiał „Here Lies Love” (zarejestrowany wspólnie z Davidem Byrne’em) ukazał się siedem lat temu. Panie Cook, czy to aby nie jest nadużywanie cierpliwości fanów? (MAK)