„Liderka grupy Hey talent ma i na dodatek potrafi go spożytkować jak tylko chce” – pisze o najnowszej płycie Katarzyny Nosowskiej nasz recenzent. Zapraszamy do sprawdzenia całego tekstu.

Informacja na początek: to nie jest recenzja, ale zbiór myśli, jakie miałem (i wciąż mam) w głowie po wielokrotnym przesłuchaniu nowej płyty Katarzyny Nosowskiej.

Myśl 1. Są wykonawcy, którzy mają w swoich dyskografiach jedną lub dwie dobre pozycje. Są wykonawcy, których formy jesteśmy w dużym stopniu pewni, którzy czasem nagrywają płyty lepsze, czasem gorsze, nie schodząc przy tym jednak poniżej pewnego przyzwoitego poziomu. Są w końcu wykonawcy – i jest ich stosunkowo niewielu – którzy posiedli tą tajemniczą umiejętność nagrywania kolejnej płyty za każdym razem lepszej od poprzedniej. Do tej ostatniej grupy, jak nietrudno się domyślić, należy właśnie Katarzyna Nosowska.

Katarzyna Nosowska (foto: last.fm)

Myśl 2. Ja nie wiem, czy to palec boży (chociaż w żadne nadprzyrodzone siły nie wierzę, ale w jakiś sposób musiałem odnieść się do okładki, która nie podoba mi się zupełnie, ale – za przeproszeniem – chuj z okładką, skoro płyta taka dobra!), czy też zwykła ludzka wytrwałość w dążeniu do obranego celu, ale fakt jest niepodważalny – liderka grupy Hey talent ma i na dodatek potrafi go spożytkować jak tylko chce.

Myśl 3. I chociaż wokalistka ponownie serwuje nam smutne piosenki – robi to lepiej niż ostatnio; i chociaż ponownie do współpracy zaprasza tych samych ludzi (Marcinów – Macuka i Borsa), to efekty tej kolaboracji znów zadziwiają i zachwycają; i chociaż słyszymy w pewnym momencie słowa: spójrz, jak zielone kapie z wszystkich drzew, to albumowi emocjonalnie bliżej jest jednak do tematów zgoła innych niż wiosenna radość z życia. I chociaż takich zdań zaczynających się od sformułowania i chociaż mógłbym postawić jeszcze kilka, to i tak wiele się nie zmieni – Nosowska za każdym razem będzie coraz lepszą Nosowską, której chce się słuchać. Łapczywie. Chciwie. Bez umiaru.

Myśl 4. Płyta ta, to jeden z pięciu tegorocznych albumów (po debiutanckim materiale duetu Przytuła & Kruk, „Czystej brudnej prawdzie” Sokoła i Marysi, drugim krążku Adele oraz super płycie kwintetu dowodzonego przez Wojtka Mazolewskiego), od słuchania których trudno mnie oderwać. W zasadzie gdyby nie chęć do cotygodniowego napisania kilku słów na temat nowych płyt w ramach Krótkiej piłki lub mus przypomnienia sobie danego materiału przed koncertem i/lub wcześniej umówionym wywiadem, prawdopodobnie ograniczyłbym poznawanie aktualnych wydawnictw do nowej Nosowskiej i płyt wspomnianych kilka linijek wyżej. Krążki te nie tyle zaspokajają moje zapotrzebowania na płaszczyźnie muzycznej, co dostarczają mi ich nadmiar. Niech za przykład posłuży chociażby warstwa tekstowa płyty „8” – płyty, która nie jest przeznaczona według mnie dla wszystkich. Bo do piosenek Nosowskiej trzeba dojrzeć – głównie emocjonalnie. Ale że szósty w solowej dyskografii wokalistki album to – przepraszam za słowo – liryczna rozpierducha, w którą raz po raz trzeba się wgryzać od nowa, powinien zrozumieć już niemal każdy. Takich rzeczy po prostu nie trzeba tłumaczyć. (Mateusz „Axun” Kołodziej)

Katarzyna Nosowska „8”
(2011; Supersam Music)