W sierpniu urodzili się między innymi: moja mama, mój ulubiony polski pisarz Jerzy Pilch, moja ulubiona zagraniczna wokalistka Madonna, Katarzyna Nosowska, czyli liderka mojego ukochanego polskiego zespołu Hey oraz Robert De Niro - aktor, którego cenię sobie najbardziej. Jeśli dodamy do tego jeszcze Whitney Houston, Tori Amos i Isaaca Hayesa, okazuje się, niemal co kilka dni mogę świętować rocznicę urodzin kogoś ważnego. Przy tak „dużych” nazwiskach ginie gdzieś postać Erika Schrody’ego - frontmana grupy House of Pain, która na początku lat dziewięćdziesiątych wylansowała wielki przebój „Jump Around”. Raper, który na scenie występował pod pseudonimem Everlast, zadebiutował jednak kilka lat przed premierą ponadczasowego przeboju. Jego pierwszy solowy materiał ukazał się już w 1990 roku. Płyta „Forever Everlasting”, pomimo sporego wkładu promocyjnego i opieki ze strony święcącego wówczas sceniczne triumfy Ice’a-T (pełnił on rolę tzw. producenta wykonawczego), okazała się klapą. Muzycznie mało kto o niej pamięta. Kontrowersje wywołała natomiast okładka, na której szczycący się swoimi irlandzkimi korzeniami emcee widnieje jako pięściarz, który za chwilę ma stoczyć pojedynek z najprawdopodobniej czarnoskórym przeciwnikiem (tak przynajmniej sądzić można po tym, co widać po lewej stronie). Zdjęcie Jeffa Higgenbothema można interpretować jako walkę białego rapera stającego w szranki z Afroamerykanami, którzy zdecydowanie dominują na hip-hopowej scenie w USA, a także - w szerszym znaczeniu historyczym - jako konflikt nowojorskiej mniejszości irlandzkiej z czarnoskórymi mieszkańcami Wielkiego Jabłka. Everlast miał w kolejnych latach swoje lepsze i gorsze muzyczne momenty. Do pozytywów zaliczyć trzeba solowy album „White Trash Beautiful” (2004), nagrodzony w 2000 roku statuetką Grammy singiel „Put Your Lights On” Carlosa Santany, w którym artysta wystąpił gościnnie oraz pierwszy album grupy La Coka Nostra („A Brand You Can Trust”, 2009). @ogeverlast kończy dzisiaj 50 lat. #muzyka #music #Everlast #90s #rap #hiphop #recordcollector #recordcollection #cd #instacd #cdcollector #axunarts
„Jak trzeba było iść do fotografa i zrobić zdjęcie, to był płacz, bo się tremowała”. Dzisiaj występuje w najsłynniejszych operach świata i jest stawiana w jednym rzędzie z legendarną Marią Callas, która… zmarła w tym samym roku, w którym Aleksandra Kurzak pojawiła się na świecie.
Recenzja wywiadu-rzeki, jaki z polską sopranistką przeprowadził Aleksander Laskowski, do sprawdzenia na stronie. 📚📖 Czytaj recenzję "Si, Amore" ➡️ wp.me/ph4gw-fxL.
#ksiazki #instabook #book #books #muzyka #music #opera #aleksandrakurzak #recenzja #review #axunarts #mateuszkolodziej
Jeszcze kilka lat temu życzyłbym mu pewnie byczej wątroby, ale dzisiaj, w obliczu słabego zdrowia i zadeklarowanej abstynencji, pozostaje wspomnieć coś o lepszym samopoczuciu i powrocie do pisarskiej formy (chociaż to drugiej brzmi nieco samolubnie, ponieważ w pierwszym rzędzie stawia nas, czytelników, a nie jego). W obliczu tych rozterek i sześćdziesiątej siódmej rocznicy urodzin mojego literackiego idola doby współczesnej (i przez dwa lata zmory, bo pisanie pracy dyplomowej o jego prozie, nie było – jak pierwotnie mi się wydawało – tak prostym zadaniem), pozostaje mi jedynie o Jerzym Pilchu pomyśleć ciepło i z szacunkiem.
#jerzypilch #pilch #literatura #proza #ksiazki #instabook #book #books #polskaliteratura #polishliterature #mateuszkolodziej
