AXUNARTS 2005-2021 // Mateusz Kołodziej

Duet Lilly Hates Roses staje na wysokości zadania i z gracją unika syndromu drugiej płyty.

Po wydanym dwa lata temu debiutanckim albumie „Something To Happen” (ciekawym, ale w moim odczuciu nieco mdłym), duet Lilly Hates Roses przypomina o sobie zestawem piosenek zebranych pod wspólnym tytułem „Mokotów”. Co najistotniejsze, zaprezentowane utwory cechuje tym razem nieco większy brzmieniowy pazur.

Lilly Hates Roses (foto: materiały prasowe)

Jeśli „Mokotów” to koncept album, który w pełni poczuć można tylko po poznaniu klimatu warszawskiej dzielnicy, to zapewne wiele rzeczy mi umknęło. Jestem jednak pewien, że nawet bez tej tajemnej wiedzy słuchacze będą w stanie pojąć fakt, że płyta Lilly Hates Roses jest po prostu bardzo dobrym muzycznym materiałem. Nie ma się jednak czemu dziwić. Duet postawił na sprawdzoną markę, jaką bez wątpienia jest Bogdan Kondracki. Od początku słychać zresztą, że producent ten maczał palce przy tworzeniu albumu. Uważny odbiorca wyłapie tę charakterystyczną muzyczną przestrzeń, znaną chociażby z płyt Ani Dąbrowskiej czy Konrada Kucza i Gaby Kulki. Pojawia się ona także na „Mokotowie”. Kondracki pomógł również duetowi przebić się przez nieco monotonną stylistykę, jaką charakteryzował się debiutancki album. Tegoroczna płyta zyskała nieco muzycznych barw, a do alternatywno-folkowej bazy dodano nieco popowych i rockowych inspiracji: z jednej strony radiowych, ba, nawet naznaczonych lekko komercyjnym szlifem („Predictible”, singlowy „Mokotów”), z drugiej wciąż przekładających jakość nad łatwością przyswojenia („No Regrets”, „Kosy i bzy”, „Sound of Bells”).

Zwykle psioczę na trawiącą polskie zespoły gangrenę, jaką jest upodobanie do anglojęzycznych tekstów. Tutaj jednak muszę przyznać, że ma to sens. I nie chodzi nawet o to, że o Lilly Hates Roses pisali w przeszłości dziennikarze „NME”, co zauważyłem z pietyzmem zaznaczają autorzy niemal wszystkich recenzji „Mokotowa”, jakie miałem okazję przejrzeć (na marginesie: ciekawe czy o fakcie tym dowiedzieli się z rozsyłanej notki prasowej czy też regularnie śledzą oni brytyjski portal i pismo?). Twórcy „Mokotowa” nie mają w sobie tej bezczelności cechującej polskich wykonawców, którzy serwują nam przeciętne płyty, ślepo wierząc przy tym w to, że język Williama Wordswortha pozwoli im zaistnieć w świadomości słuchaczy innych niż rodzimi. Katarzyna Golomska i Kamil Durski w zamian oferują produkt muzyczny, który bez żadnego problemu przejdzie przez testy jakości tak zwanego zachodniego rynku. W kwestii brzmienia, pomysłowości, budowy i kompozycji piosenki zawarte na płycie bez żadnych obaw mogą być zestawiane w jednym rzędzie z propozycjami takich wykonawców, jak chociażby Lissie, Ellie Goulding czy Frank Turner.

Nie rozumiem tylko adnotacji na okładce obwieszczającej gościnny udział Dawida Podsiadły (laureat telewizyjnego talent show pojawia się w utworze „Lifeboat”). Przy poziomie materiału poznańsko-toruńskiego duetu blednie bowiem nawet blask czterokrotnej platyny za krążek „Comfort and Happiness”. (MAK)

Lilly Hates Roses „Mokotów” (2015; Sony Music)